Շարտրի տաճարը (Ֆր.
Cathédrale Notre-Dame de Chartres) կաթողիկե եկեղեցի է, Էր և Լուար ներկայացուցչության
պրեֆեկտուրան:
Այն գտնվում է Փարիզից 90 կմ հարավ-արևմուտք և մեկն է գոթական ճարտարապետության
գլուխգործոցներից:[1]
Հիմա այնտեղ ապրում է մոտ 40 հազար մարդ և ընդունում է բազմաթիվ զբոսաշրջիկներ:
Շարտեր տաճարը յուրօրինակ ճարտարապետական
ոճի խառնուրդ է: Տաճարի կառուցումը սկսվել է 1130-ականներից և վերջացել 1140-ականներին:
Բայց տաճարի աջակողմյան գալարը ավելացրել են կառուցումից չորս տարի անց:
Տաճարի կառուցման վայրը եղել
է շատ հին կրոնական կենտրոն` դրուիդների սրբավայրերից մեկը: Դրուիդները այդտեղ զգում
էին երկրի էներգիան: Ըստ Կելտեի համոզմաբ, ով մտնում էր այդտեղ, բնական ուժերի շնորհիվ
նոր կյանքի ուժ ր ստանում: Այդ կրոնական համալիրի մեջ մտնում է նաև մոտակայքի գերեզմանոցը,
իսկ տեղը համարվում էր սրբազան նաև նրա համար, որ կելտական քահանաները Շարտրում դպրոց
էին բացել և սովորեցնում էին իրենց մշակույթը:
Պատմում են մի հետաքրքիր փաստ.
դրուիդները ունեցել են մի տեսիլ, որից հետո
նրանք փայտից մի կնոջ արձան կառուցեցին` նորածինը գրկին, որը անվանեցին «Կույս գետնի
տակ»: Քրիստնիաները հայտնաբերեցին այդ արձանը
երրորդ դարում և անվանեցին նրան «Սև կույս»:
Հետաքրքիրն այն է, որ հենց այդ սուրբ հողի վրա կառուցվեց Մարիամ Աստվածածնին նվիրված
առաջին տաճարներց մեկը, իսկ արձանը երկար տարիներ պահվեց այդ եկեղեցում:
Ջրից մինչև տաճար կա 37 մետր
խորություն և հենց այդքան էզոհասեղանի բարձրությունը: Դա նաև համարվում է գոթերի լավագույն
կամարի կետը, պատահական է դա, թե ոչ պարզ չէ, բայց ըստ գոթերի տաճարը ունի մարդկային
ոգին բարձրացնելու հատկություն: Աում են, որ նույնիսկ անհավատներն այդտեղից դուրս են
գալիս ինչ-որ հատուկ իմաստով:
Ժան Վիյետը պատահաբար պատահաբար չէ նախադասությունը ավարտել «առեխծված»
բառով:
Առեխծվածը միշտ էլ հետաքրքրել է մարդկանց: Պատահական չէ, որ
այնտեղ այցելում են մարդիկ աշխարհի տարբեր ծայրերից: Մի գուցե, այն իրոք իր մեջ ունի
առեխծված, որին մենք չենք կարող դիպչել: [2]
0 comments:
Post a Comment